Het is hard om je te moeten missen.
Het was hard om afscheid te moeten nemen.
Het was hard om de beslissing te nemen je te laten gaan, maar we konden je geen pijn meer laten lijden na wat je in je vroege leven al had meegemaakt.
We adopteerden je toen je zo ongeveer 3jaar oud was. Je was bang van alles, bang van het leven dat je nog niets goeds had gebracht.
Maar oh zo snel veranderde je angst in liefde, iets wat wij mensen zo moeilijk kunnen begrijpen.
We konden niet anders dan jou ook graag zien, je was onze liefste Loekie Woekie.
Je hield van je dagelijkse wandelingen en nu doet het zo verschrikkelijk pijn om langs al die plaatsen te komen waar jij zo graag wou snuffelen, de mensen die jou al zo goed kenden vragen waar je bent en ik moet ze het antwoord schuldig blijven.
Maar ik ben ook dankbaar voor de dertien mooie jaren dat je bij ons mocht zijn, je onvoorwaardelijke liefde en om mijn anker te zijn in moeilijke tijden.
Ik laat je los nu liefste Loekie maar je zit voor altijd in het plaatsje dat ik speciaal voor jou heb gereserveerd in mijn hart.
Ooit zien we mekaar weer lieve schat. Tot dan.
---------------------------------------
It was hard to let you go my dearest, darling Luke.
We did not want you to suffer because we loved you sooo much.
We adopted you when you where about 3 years old en at first you where scared, very scared. But this soon changed when you started trusting us humans again and from then on you gave us your onconditional love. I am very grateful we had you with us for almost 13 happy years.
You loved your daily walks and it hurts to have to go to all those places without you now.
I let go of you now my darling Luke but you will always have a special place in my hart.
Someday, sweet Loekie we will meet again. Till then.
Nesta
